Death Stranding 2: On the Beach

De Death Stranding-games zijn lastig te vergelijken met traditionele open-wereldgames. Het zijn de prachtige, uitgestrekte landschappen, hoge bergen, rivieren en de rest van de natuur die je moet overleven, terwijl je pakketten bezorgt op nieuwe locaties. Iedere stap kan fataal zijn, want als Sam uit balans raakt op een gladde rots waar hij net te snel overheen rent, valt hij om met als risico dat je pakketjes kapot gaan. Het terrein overleven is dus net zo belangrijk als het verslaan of ontwijken van vijanden zoals de angstaanjagende Beached Things (BT’s).

Hoe je die tocht maakt, heb je volledig in eigen hand. Gaandeweg speel je voertuigen vrij die je in kunt zetten tijdens je reis door Mexico en Australië, terwijl je routes steeds een stukje veiliger kan maken door verschillende soorten infrastructuur te bouwen. Bruggen, wegens, monorails; soms lijkt Death Stranding 2: On the Beach op Minecraft met ultrarealistische graphics. En dat terwijl je spelwereld digitaal verbonden is met andere spelers die her en der handige voorwerpen voor je achterlaten of ontdek je ineens een brug precies op de plek waar je hem nodig had.

In het tweede deel staat een soortgelijke taak opnieuw voor Sam klaar, maar dit keer zijn Mexico en Australië de dodelijke speeltuinen waarin je je begeeft. Aan Sam de taak om de landen te verbinden aan de Verenigde Staten om zo langzaam maar zeker deze dystopische versie van de aarde weer een beetje op te bouwen. Of dat lukt in een wereld waarin de monsterlijke BT’s overal op de loer liggen en mysterieuze nieuwe vijanden de kop opsteken, is aan jou om te ontdekken.